Ho ho ho!

Terwijl de allereerste blog voor mijn minor in het buitenland wordt getypt, lig ik nog in mijn oude vertrouwde bedje bij mijn ouders thuis. Mijn moeder maakt beneden het kerstontbijt klaar en de rest ligt nog in bed. Eigenlijk zou ik haar moeten helpen, maar ik staar maar een beetje rond naar de ingepakte dozen in mijn kamer. Mijn bed is omringd door fotolijstjes, kleren en servies vanuit mijn kamertje in Nijmegen.
Dat kamertje moet ik missen vanaf nu, maar gelukkig voor mij neemt een vriendin van mij (Noor) hem over en zal ik de kamer nog vaak genoeg zien.

Als we het hebben over dingen die ik moet missen, dan wordt het een hele lijst. Als ik op dit moment naar rechts kijk, zie ik er namelijk weer een liggen die ik moet missen. Niels lacht naar zijn telefoon terwijl hij de appjes van zijn vrienden doorneemt voordat de hectiek van eerste kerstdag weer begint.

De kerstdagen zien er voor mij al een paar jaar hetzelfde uit, de gezelligste dagen van het jaar! Op kerstavond zitten we bij mijn ouders met oma en dit jaar ook met mijn oom. Eerst met zijn allen fonduen en later zitten de vrouwen op de bank voor All You Need is Love en de mannen ( Anne) zijn aan het kaarten, of doen andere "mannendingen" -whatever that may be-.
Tijdens All You Need is Love valt het me altijd op dat ik harder huil om baasjes die hun honden weer zien en oude mannetjes dan om de "normale" koppeltjes die elkaar een paar maanden niet hebben gezien. Toch was dat dit jaar anders. Voor mij komt mijn minor in het buitenland nu zo dichtbij dat ik me niet alleen ga realiseren hoe tof het daar wordt, maar ook hoe erg ik iedereen hier ga missen.
Alle fragmenten waarin ouders hun kind weer zien na zoveel jaar of een jongen die zijn vriendin ein-de-lijk weer zag, dat deed me dit jaar toch iets meer dan andere jaren.

Ergens weet ik wel dat het enige erge moment van de reis is dat ik afscheid moet nemen van iedereen op Dusseldorf Airport en dat ik het vanaf daar super naar mijn zin ga hebben.
Even iets meer over mijn minor in het buitenland. Op 16 januari vertrek ik met mijn vriendinnetje Jillian vanaf Dusseldorf naar Barcelona en vanaf Barcelona naar New York City! Daar brengen we een nachtje door en vanaf 17 januari begint ons avontuur in Albany, New York. Samen delen we een kamer en samen gaan we er een toptijd van maken!

Met dubbele gevoelens worden de laatste dingen geregeld. Op dit moment staat er een tabblad open op de computer om het hotel op het vliegveld en de treinreis naar Albany te boeken.
Daarnaast ga ik de komende weken volproppen met leuke dingen met de mensen waar ik van hou, zodat ik ze nog een keer op hun best kan zien. Dit betekent voor Niels tijdens het schaatsen, Carmen tijdens het stappen, Noortje tijdens een vreet en serieavondje en natuurlijk de lange avondwandelingen met mama en de hond. Ik ben nog niet klaar in Nederland, maar ik heb dan gelukkig ook nog 22 dagen om me te vermaken hier.

22 dagen.... Ik herhaal het nog maar even voor mezelf. Ik wou dat het al zover was, maar ergens is het toch prettig om die tijd nog even te hebben hier. En al is 4 maanden op een mensenleven niets, ik geniet nog even extra van de feestdagen. Dit zijn de mooie dagen waarop ik aan het einde standaard zeg dat ik nooit meer eet en nooit meer alcohol drink. Meestal hou ik dit laatste tot oud en nieuw vol en wordt het op de goede voornemenslijst gezet. Nou ben ik natuurlijk nog geen 21 in Amerika en is alcohol daar dus een NO GO! Daarnaast moet ik de heerlijke verse halfvolle Nederlandse melk (mocht je willen weten hoe erg ik het ga missen, vraag Joost en Rutger), het lekkere en niet kleffe brood en natuurlijk kaas -geen cheddar- missen.

Gelukkig kan ik deze ochtend nog lekker van dit eten genieten. Dat herinnert me eraan, ik moet naar beneden om mijn moeder te helpen met het kerstontbijt! (Lees: helpen opeten.)
Merry Christmas everyone!